ده دی ماه هشتاد و پنج

هر روز بر رویاهایم دست می کشم و آنها را برق می اندازم. شاید روزی به درد بخورند.

روزی از سالهای غربت عبور خواهم کرد و خود را به دست نوازشهای عاشقانه خاکم خواهم

 سپارد. روزی که همه خوشحالند و ملالی نیست....روزی که می توان دست دراز کرد و خورشید

 تابناک را از دل آسمان دزدید... روزی که ناممان افتخار آفرین است و هویتمان را از پستوی خانه

 بیرون کشیده و قاب گرفته ایم.

روزی که فاصله بوسیدن دستهای مهربان پدربزرگ و شنیدن آوای دلنشین مادر بزرگ کوچه ای

بن بست در قلب پیچکهای یک خیابان است.

روزی که هیچ هواپیمایی مرا به گریه نخواهد انداخت و برای رسیدن به هیچ هدفی

قلبم را به گروگان نخواهند گرفت.

روزی که هرگز نخواهد آمد.