ششم اردیبهشت هشتاد و شش

در تاریکی لحظه ها ، چشمانت مثال دو گوی بلورین می درخشند و قلبم را چنان می فشارند که احساس می کنم دیگر برای بوسیدن لبهای مرطوبت زنده نخواهم ماند

می خواهم تا طلوع فردا برایت برقصم و اندامم را به رگه های چشمانت گره زنم

لبانت ذوب می شوند در بی شرمی پیکرم 

احساس می کنم دیر می شود . از دیر شدن می ترسم 

شهوت را از لمس دستانت می ربایم و گداختگی بدنم را به نگاهت می سپارم

به فردا فکر نمی کنم فردایی نیست

چشمانم را بر ظلمت نبودنت می بندم و در فراسوی لحظه با تو همبستر می شوم